Θα το πω το παράπονό μου πρωί πρωί: στις αρχές του μήνα έκλεισα 14 χρόνια απ' την πρώτη φορά που πέρασα το κατώφλι βιβλιοθήκης ως εργαζόμενη. Όλα αυτά τα χρόνια, καμία απ' τις βιβλιοθήκες στις οποίες εργάστηκα δε θα χαρακτηριζόταν νεκρή, άτονη, άχρωμη, άδεια ή νεκρή. Όλες αυτές οι βιβλιοθήκες, βέβαια, είχαν ένα κοινό: Βιβλιοθηκονόμους οι οποίοι νοιάζονταν τόσο για τη δουλειά τους όσο και για το κοινό τους. Έχω κουραστεί, λοιπόν, να βλέπω τα τελευταία χρόνια αναρτήσεις που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ξαφνικά αλλάζουν οι βιβλιοθήκες. Όχι! Δεν είναι οι βιβλιοθήκες αυτές που αλλάζουν. Είναι κάποιοι από τους ανθρώπους μέσα σ' αυτές που αποφάσισαν να αλλάξουν στάση και να κινητοποιηθούν. Γιατί, αν προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα λίγο αντικειμενικά και χωρίς δεύτερες σκέψεις, πάντα υπήρχαν αυτοί που έκαναν το "library advocacy" πράξη, χωρίς να χρειάζονται εξωγενή κίνητρα, όπως υπήρχαν και αυτοί που πάντα επέλεγαν τη φυγοπονία ως στάση ζωής.
Φτάνει πια, με το παραμυθάκι, λοιπόν, ότι ζούμε το Πάσχα και την Ανάσταση των ελληνικών βιβλιοθηκών. Οι βιβλιοθήκες δεν πέθαναν όποτε υπήρχαν άνθρωποι να τις φροντίσουν και να τις περιθάλψουν. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν βρίσκονταν έξω απ' αυτές. Ήταν οι βιβλιοθηκονόμοι και το κοινό τους που τις κρατούσαν ζωντανές. Και όποιος πιστεύει ότι χρειάζεται παρότρυνση από άλλους και δεν είναι η αγάπη, η γνώση και το μεράκι του καθενός που θα σώσει τις βιβλιοθήκες, φοβάμαι πως κάνει μεγάλο λάθος. Άλλωστε, κανένα οικοδόμημα δε στήθηκε και δεν άντεξε στο χρόνο επειδή παρόλο που δεν του βάλαμε γερά θεμέλια είχε καλή μπογιά που δεν ξεφλουδίζει στη βροχή.
