Αυτή η ανάρτηση είναι λίγο διαφορετική από τις περισσότερες που έχετε δει το προηγούμενο διάστημα. Είναι η συμμετοχή μου στο δι-ιστολογικό αφιέρωμα με θέμα “αφιερώσεις βιβλίων” που θα πραγματοποιηθεί από σημαντικό αριθμό blogs σήμσερα. Αφορμή είναι το γεγονός ότι το blog του συναδέλφου Γιώργου Κατσαμάκη “Αφιερώσεις Συγγραφέων” έφτασε τα 100 post. Κάλεσε λοιπόν “fellow bloggers” – και τον ευχαριστώ πολύ που με συμπεριέλαβε σ’ αυτό – να το γιορτάσουμε μαζί.
Έτσι λοιπόν, σήμερα θα σας μεταφέρω κι εγώ μια αφιέρωση η οποία βρίσκεται πρώτα μέσα στην καρδιά μου και μετά στις σελίδες του βιβλίου που γράφτηκε. Είναι μια αφιέρωση που μου χαρίστηκε στα πρώτα άγουρα βιβλιοθηκονομικά μου χρόνια. Η αφιέρωση βρίσκεται στη σελίδα ψευδότιτλου της ποιητικής συλλογής “Ο Χορός της Αγάπης” της συναδέλφου Ευαγγελίας Τσώλη. Ήταν η πρώτη της συλλογή που φρόντισε η ίδια να τυπωθεί κυριολεκτικά από το υστέρημά της (γιατί, όπως πρόσφατα έγραψα ως απάντηση κι αλλού, ο συγγραφέας δε γράφει για να πλουτίσει αλλά γιατί είναι εσωτερική του ανάγκη κι αν εκδίδει το έργο του είναι για να μοιραστεί τις σκέψεις του με τους άλλους).
Πριν σας παραθέσω το κείμενο της αφιέρωσης αισθάνομαι πως οφείλω να αναφερθώ στο γιατί επέλεξα τη συγκεκριμένη αφιέρωση γι’ αυτή την ανάρτηση. Όσοι τη διαβάζετε και εργάζεστε σε βιβλιοθήκη ή διαθέτετε μεγάλη προσωπική βιβλιοθήκη οι ίδιοι θα γνωρίζετε πως το να βρείτε αφιέρωση σε κάποια απ’ τα βιβλία σας δεν είναι κάτι το δύσκολο. Μπορεί να μην είναι πάντα του συγγραφέα αλλά όταν κάποιος δωρίζει βιβλία είναι αρκετά συνηθισμένο να γράφει και κάτι πάνω του εις ανάμνηση του δώρου αυτού. Εγώ διάλεξα αυτήν την αφιέρωση όχι μόνο γιατί φέρει την υπογραφή της ποιήτριας αλλά κυρίως για τα όσα σημαίνει αυτή η γυναίκα για εμένα. Έχω πει κι άλλοτε ότι η βιβλιοθηκονομία είναι το πάθος μου. Το πάθος όμως μπορεί να γίνει και βίαιο. Η Ευαγγελία, όμως, Λίτσα για εμένα που δουλέψαμε μαζί κοντά 2,5 χρόνια, με έμαθε να αγαπώ και να πονάω τη βιβλιοθήκη στην οποία δουλεύω. Ένας άνθρωπος που αφιέρωσε τη ζωή της σε μια βιβλιοθήκη χιλιόμετρα μακριά από το πατρικό της, στην οποία εργάστηκε κι εργάζεται με τις πιο αντίξοες συνθήκες και που της έλαχε σ’ αυτή τη μακροχρόνια “καριέρα” να βρει στο δρόμο της ένα αυθάδες, 19χρονο τότε πλάσμα που έπρεπε να διαχειριστεί.
Διάλεξα, λοιπόν, να μοιραστώ αυτή την αφιέρωση μαζί σας γιατί δεν νομίζω ότι έχω ευχαριστήσει ποτέ ουσιαστικά τη Λίτσα για τα όσα μου προσέφερε, που σε μεγάλο βαθμό μ’ έφτασαν εδώ που είμαι σήμερα.
Λίτσα μου, μ’ αυτό τον τρόπο, σου λέω ένα ευχαριστώ για τα χρόνια που στάθηκες δίπλα μου σαν φίλη, συνάδελφος και καθοδηγήτρια. Σ’ ευχαριστώ για τα χρόνια που με έπειθες να μετριάζω το πάθος μου για να μην καώ απ’ αυτό και που το φούντωνες όταν ήταν απαραίτητο για να με κάνεις να προχωρήσω.
Κλείνοντας, οφείλω να ευχαριστήσω τον Γιώργο για το κίνητρο που μου έδωσε να γράψω αυτό το κείμενο και να ευχηθώ στο “Αφιερώσεις συγγραφέων” χιλιάδες ακόμη post που θα φέρουν στο φως όλες τις μοναδικές αναμνήσεις που κρύβονται σε σελίδες κάποιου βιβλίου.
Άλλες αναρτήσεις του δι-ιστολογικού αφιερώματος θα βρείτε:
4 σχόλια:
Σε ευχαριστώ για το.. διαφορετικό αυτό ποστ που τελικά δεν είναι διαφορετικό και που αποπληρώνει την οφειλή μιας αναγνώρισης. Το αφιερώνεις κι εσύ κάπως..
υγ: σε ευχαριστώ για τη συμμετοχή.
υγ: άκου εκεί "ψευδότιτλο". Ευτυχώς... αδιόρθωτοι βιβλιοθηκονόμοι παραμένουμε πάντα :)
Είναι αφιέρωση με αγάπη κι αυτό μετράει :)
Είναι γενναίο να εκφράζεις δημόσια την ευγνωμοσύνη σου, πολύ γενναίο. Και συνέχισε με το ίδιο πάθος Αφροδίτη, είμαι σίγουρη ότι η καλή σου φίλη θα είναι εκεί και θα το μετριάζει όταν χρειάζεται.
Και εγώ, όπως κι εσύ, γνώρισα τους σημαντικότερους δασκάλους μου εκτός τάξης κι αναπάντεχα.
Καλημέρα!
Δημοσίευση σχολίου