Ημερίδα «Ψηφιακές υπηρεσίες ανοικτής πρόσβασης της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Πειραιώς».

Στο πλαίσιο του Άξονα Προτεραιότητας 2 «ΤΠΕ και Βελτίωση της Ποιότητας Ζωής» του Ε.Π. «Ψηφιακή Σύγκλιση 2007-2013» το οποίο συγχρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΤΠΑ), η Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Πειραιώς συμμετείχε με την πράξη «Ψηφιακές υπηρεσίες ανοικτής πρόσβασης της βιβλιοθήκης του Πανεπιστημίου Πειραιώς».

Στο παραπάνω πλαίσιο, η Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Πειραιώς διοργάνωσε Ημερίδα με θέμα: «Αξιοποίηση των σύγχρονων ψηφιακών και ηλεκτρονικών υπηρεσιών της Βιβλιοθήκης προς τους αναγνώστες τους και το κοινό», την Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015, στην αίθουσα συνεδρίων του Ιδρύματος. Στην ημερίδα παρουσιάστηκαν τα αποτελέσματα του έργου που εκπονήθηκε από τη βιβλιοθήκη στο πλαίσιο του ΕΣΠΑ 2007-2013.

Λήψη των παρουσιάσεων της ημερίδας εδώ

EBLIDA–NAPLE Conference 2015 (Μέρος 1ο)

Κάθε ταξίδι είναι και μια ξεχωριστή εμπειρία καθώς καμία στιγμή δεν επαναλαμβάνεται. Όταν το ταξίδι είναι επαγγελματικό και μάλιστα πρόκειται για συνέδριο, τότε οι εμπειρίες εκτός από ψυχαγωγικές μπορούν να αποδειχθούν και εξαιρετικά διδακτικές. Στον τίτλο αναφέρω πως είναι το 1ο κείμενο σχετικά με το φετινό 23ο Συνέδριο EBLIDA – NAPLE που πραγματοποιήθηκε στη Ρίγα (Λετονία). Δεν ξέρω τι αριθμό θα έχει το τελευταίο μέρος, υπάρχει όμως μια σειρά θεμάτων που θα ήθελα να θίξω περισσότερο διότι πιστεύω ότι κάθε διεθνής εμπειρία είναι καλό να οδηγεί σε μια γόνιμη συζήτηση και εντός συνόρων. Εξ’ άλλου, όταν συμμετέχεις σε ένα τέτοιο γεγονός με κάποιο θεσμικό ρόλο, στην περίπτωσή μου ως εκπρόσωπος της ΕΕΒΕΠ (και κατ’ επέκταση ως εθνικός εκπρόσωπος) στο NAPLE, νομίζω πως επιβάλλεται να κοινοποιείς την εμπειρία και πολύ περισσότερο να ανοίγεις τη συζήτηση προκειμένου και να βλέπουμε τι συμβαίνει εκτός συνόρων αλλά και να συζητάμε πώς μπορούμε να υιοθετήσουμε τις καλές πρακτικές και να τις ενσωματώσουμε στην τοπική πραγματικότητα.

Επειδή ο πρόλογός μου είναι ήδη μακρύς, προχωρώ αμέσως σε ένα από τα θέματα που αναπόφευκτα ήρθαν στο μυαλό μου στη διάρκεια αυτού του ταξιδιού.

Βιβλιοθήκες ζωντανές... εδώ και αιώνες

Θα το πω το παράπονό μου πρωί πρωί: στις αρχές του μήνα έκλεισα 14 χρόνια απ' την πρώτη φορά που πέρασα το κατώφλι βιβλιοθήκης ως εργαζόμενη. Όλα αυτά τα χρόνια, καμία απ' τις βιβλιοθήκες στις οποίες εργάστηκα δε θα χαρακτηριζόταν νεκρή, άτονη, άχρωμη, άδεια ή νεκρή. Όλες αυτές οι βιβλιοθήκες, βέβαια, είχαν ένα κοινό: Βιβλιοθηκονόμους οι οποίοι νοιάζονταν τόσο για τη δουλειά τους όσο και για το κοινό τους. Έχω κουραστεί, λοιπόν, να βλέπω τα τελευταία χρόνια αναρτήσεις που προσπαθούν να μας πείσουν ότι ξαφνικά αλλάζουν οι βιβλιοθήκες. Όχι! Δεν είναι οι βιβλιοθήκες αυτές που αλλάζουν. Είναι κάποιοι από τους ανθρώπους μέσα σ' αυτές που αποφάσισαν να αλλάξουν στάση και να κινητοποιηθούν. Γιατί, αν προσπαθήσουμε να δούμε τα πράγματα λίγο αντικειμενικά και χωρίς δεύτερες σκέψεις, πάντα υπήρχαν αυτοί που έκαναν το "library advocacy" πράξη, χωρίς να χρειάζονται εξωγενή κίνητρα, όπως υπήρχαν και αυτοί που πάντα επέλεγαν τη φυγοπονία ως στάση ζωής.

Φτάνει πια, με το παραμυθάκι, λοιπόν, ότι ζούμε το Πάσχα και την Ανάσταση των ελληνικών βιβλιοθηκών. Οι βιβλιοθήκες δεν πέθαναν όποτε υπήρχαν άνθρωποι να τις φροντίσουν και να τις περιθάλψουν. Και αυτοί οι άνθρωποι δεν βρίσκονταν έξω απ' αυτές. Ήταν οι βιβλιοθηκονόμοι και το κοινό τους που τις κρατούσαν ζωντανές. Και όποιος πιστεύει ότι χρειάζεται παρότρυνση από άλλους και δεν είναι η αγάπη, η γνώση και το μεράκι του καθενός που θα σώσει τις βιβλιοθήκες, φοβάμαι πως κάνει μεγάλο λάθος. Άλλωστε, κανένα οικοδόμημα δε στήθηκε και δεν άντεξε στο χρόνο επειδή παρόλο που δεν του βάλαμε γερά θεμέλια είχε καλή μπογιά που δεν ξεφλουδίζει στη βροχή.